dimecres, 31 de març del 2010
Trabajar hombro con hombro...
Cooperar es obrar con otro u otros para el mismo fin, es trabajar hombro con hombro, en igualdad de condiciones, para mejorar una situación.
dimarts, 30 de març del 2010
Derecho a la educación
Sabela Baña. "Quiero aprender, tú me puedes enseñar?Convocatoria de Net Art y Poesía Visual por el Derecho a la Educación. Aministia internacional.
dissabte, 27 de març del 2010
CEIP Rochapea (CEIP Ave María) Pamplona-Iruñea
Hariel, Iván, Jaime, Jesús, Jhersson, Juan Pablo,Katherin,Kristell,Martín, Morlon, Nicol, Nouhaila, Olaya, Oumaima, Ralph, Toni
divendres, 26 de març del 2010
Facundín:
Facundo ha nacido en Aspe, sus creadores son de APDA. Esta hecho de bayetas y plumeros y si le miras te darás cuenta de que todos somos Facundo y debemos cuidar el mundo.
Motxilles solidàries
En Sant Just Desvern hem dissenyat enganxines i punts de llibre amb la temàtica de la sostenibilitat. Estem recaptant fons per a enviar motxilles solidàries als xiquets i xiquetes de Bolívia. La AEPECT que viatja tots els anys a Bolívia s'encarregarà de fer arribar la nostra col·laboració. Així obrim nosaltres la finestra al món.
Sorriso Solidario
Moitos anos atrás, nunha pequecha aldea de Galicia viviu unha rapaza chamada Paula. Tiña preto de 13 anos e vivía cos seus pais, María e Pedro, e co seu irmán maior, David. A casa era moi grande, era un enorme e fermoso pazo onde non faltaba de nada. Os pais ricos dende sempre, con moito diñeiro, montaron unha empresa que tivo moito éxito. Os dous irmáns ían a escolas de pago. Todo estaba indo ben, Paula era aplicada nos estudos e sacaba moi boas notas. A rapaza era moi educada e tiña un corazón enorme, sempre quixo axudar a xente, pero dos seus pais recibía a mensaxe de que lle faltaba un chisco de egoísmo, que dedicaba a súa enerxía para axudar aos máis pobres en detrimento dela mesma. Ela non estaba de acordo, pero calaba.
Os anos ían pasando e Paula, con 17 anos, estaba a punto de entrar na Universidade, os seus pais querían que fose unha gran empresaria para seguir gañando moito diñeiro. A Paula non lle gustaba nada esa idea, ela sempre soñaba con viaxar a África e ser traballadora social, quería axudar aos nenos e ás nenas pobres. Mais ela non era quen de contarlle aos seus pais cal era o seu soño por medo a ser rexeitada. Comezaba a asumir que o que ela máis desexaba, axudar aos pobres de África, era só un soño. Para darlle gusto aos seus país comezaba a imaxinar o seu futuro como unha gran empresaria e aceptaba resignada o seu destino para que os seus proxenitores non se sentisen mal pola súa culpa.
Pero unha mañá gris e escura de decembro todo cambiou. Era o comezou dun terrible día. Paula ergueu do leito cunha forte dor de cabeza e ao chegar ao instituto o profesor púxolles unha exame sorpresa. Por riba chovía a cántaros e ela esqueceu o paraugas na casa. Agardando debaixo dun portal a que a choiva acougase atopou un rapaz que lle ofreceu o seu paraugas. Paula vermella coma un tomate, preguntoulle como se chamaba e el díxolle que o seu nome era Hugo. Os dous tiñan poucas ganas de ir para a casa así que decidiron entrar nunha cantina a tomar algo quentiño mentres mantiñan una longa e profunda conversa. A causa de que Hugo non quixera volver para a súa casa debíase a que mantivera unha forte discusión cos seus pais sobre o seu futuro e o decatarse que non o entendían saíu pechando a porta dun golpe que a fixo tremer dabondo. O que Hugo desexaba era chegar a ser un gran cociñeiro, e para iso quería viaxar polo mundo para coñecer os produtos dos países máis exóticos que servirían para cociñar pratos exquisitos para que, ao tempo que os seus futuros clientes se enchían de gozo cos seus pratos, os beneficios obtidos servisen para axudar a mellorar a precaria economía da súa familia. A conversa cos seus pais so serviu para tirar polo chan as súas ilusións, eles so desexaban que o fillo seguise traballando no taller mecánico que rexentaba o seu pai e que a duras penas daba para vivir sen apuros a familia. A súa negativa desmontou os seus soños e comezou a pensar que chegar a ser un chef era unha idea sen senso que el non se podía permitir xa que nin tiña cartos para facer cursos de cociña nin para entrar en restaurantes de calidade. De feito nin sequera se podía permitir entrar nun restaurante para comer o menú do día.
Mentres Paula escoitaba a historia, non sabía que facer nin que dicir, mentres lle pasaban milleiros de cousas pola cabeza. Estaba sentada diante dun rapaz que acababa de coñecer e malia as moitas cousas que os separaban- el era mais ben pobre e ela era filla dunha familia moi rica, ela estaba estudando na mellor escola da cidade, e el en troques non tiña cartos nin para mercar un libro de receitas de cociña e estaba obrigado a traballar no taller familiar para que a súa familia puidese ter un bocado de pan para levar á boca- tiñan unha cousa moi importante en común, os dous tiñan un soño que non podían facer realidade pola oposición dos pais ou por falta de cartos.
Entón Paula vendo os ollos vermellos de Hugo, mollados e a punto de comezar a esvararlle as bágoas polas meixelas, treméndolle a barbela comezou a rir cunha risa histérica diante da mirada confundida de Hugo ata que el canso da súa tristura comezou a rir coa a risa contaxiosa de Paula.
Despois de un bo anaco de risas Paula contoulle que a ela lle pasaba algo semellante, o seu soño desde a infancia foi sempre axudar á xente pobre, en realidade, ela quería estudar para ser asistente social, pero nunca se atreveu a dicirllo aos seus pais, porque pensaba que nunca ían permitir facer realidade os seus soños. Os seus pais eran moi egoístas, sobrábanlle os cartos, aínda que nunca foron quen de doar unha pequena cantidade para axudar ás persoas máis necesitadas, queríano todo para eles e iso é o que sempre quixeron ensinar aos seus fillos, pero Paula non o aceptaba, aínda que lle faltaban forzas para expresar o que sentía.
De súpeto os dous rapaces sen saber ben que facer colleron as súas bebidas ben quentiñas e fixeron un “brindis” por un soño afín que ambos os dous pensaban que endexamais se ía facer realidade .
Os meses ían pasando, Hugo e Paula cada día estaban máis unidos. Eran algo más que bos amigos. Ela seguía estudando na Facultade de Empresariais e el axudando no taller mecánico do seu pai. Aínda así non pasaban un so día sen verse. Despois duns anos de intensa amizade, ela tiña unha carreira laboral de éxito, pero o seu soño seguía golpeando na súa testa: quería axudar á xente pobre e de súpeto pensou que podía axudar ao seu amigo Hugo, que no seu tempo libre ía facendo cursos gratuítos do Concello para poder aprender a cociñar, aínda que sen moito tempo para poder probar o seu talento. Paula vendo que Hugo seguía tan animado, decidiu pagarlle un bo curso de cociña nunha das mellores escolas de Francia, por suposto sen o coñecemento de seus pais.
Non ben Hugo rematou de estudar no país veciño, comezou a traballar nos mellores restaurantes de Francia e gañou diñeiro dabondo, o que lle permitía enviar cartos á súa familia cada mes. Nunca perdeu o contacto con Paula que estaba moi orgullosa e feliz coa sorte do seu amigo. Hugo converteuse nun gran chef e sentía que todo era froito da gran xenerosidade da súa amiga Paula, así que decidiu darlle as grazas cun agasallo que fixera realidade os soños agochados dende a máis tenra infancia. Mercou dos billetes de avión para voar a África, onde ela sempre quixo viaxar para axudar aos nenos máis pobres de Etiopía. Grazas a este agasallo tan marabilloso que lle fixo o seu amigo Hugo, Paula tivo por fin a oportunidade de coñecer in situ aquel país e aos dez días de percorrido serviron para atopar forzas para regresar a Galicia e enfrontarse aos seus país para dicirlles que se ía mudar a Etiopía por unha longa tempada xunto con Hugo. Os seus pais puxéronse como dúas feras, pero ela era maior de idade, e aínda que non tivo a comprensión dos pais, xa que de tan enfadados ata lle retiraron a fala, ela decidiu marchar coa única finalidade de axudar a xente necesitada.
Ao chegar ao país africano, a adaptación non foi fácil, a xente ao principio non os miraba ben e desconfiaba deles, pero Paula coas súas habilidades para os negocios montou unha pequena empresa que pouco a pouco serviu para mellorar as condicións dos nados, tamén conseguiu contactar con empresas solidarias de varios países, con canles de televisión que fixeron maratóns para conseguir, en colaboración con todas as persoas dispostas a axudar, montar unha das fundacións máis importantes de hoxe en día para crear hospitais, escolas… Hugo tamén participou, xunto con centos de cociñeiros, camareiros, chefs… que coñeceu en Francia e conseguiu facer un gran salón onde había comida de balde, e aínda hoxe segue doando alimentos e auga ás persoas pobres.
Paula era moi feliz, casou con Hugo e tiveron catro fillos encantadores e agora seguen a traballar de voluntarios na fundación que fundou súa nai. O seu gran corazón e xenerosidade salvou moitas vidas, e concienciou a moita xente para que puxera o seu pequeno grao de area convencida de que calquera axuda por pequena que sexa leva alegría a moita xente e finalmente logrou a comprensión e a aceptación de seus pais e ao final eles mesmos se converteron en avós de moitos nenos e nenas africanos.
Paula non puido levantar da pobreza o continente africano, pero axudou a moitas familias que o precisaban.
Agora Paula e mais Hugo teñen ao redor de 60 anos e son moi felices, porque grazas a axuda que se prestaron un ao outro, cadaquén puido realizar un soño que parecía imposible e o máis importante conseguiron o meirande sorriso solidario.
Ariadna Pardo (IES Sant Just Desvern, Barcelona)
Os anos ían pasando e Paula, con 17 anos, estaba a punto de entrar na Universidade, os seus pais querían que fose unha gran empresaria para seguir gañando moito diñeiro. A Paula non lle gustaba nada esa idea, ela sempre soñaba con viaxar a África e ser traballadora social, quería axudar aos nenos e ás nenas pobres. Mais ela non era quen de contarlle aos seus pais cal era o seu soño por medo a ser rexeitada. Comezaba a asumir que o que ela máis desexaba, axudar aos pobres de África, era só un soño. Para darlle gusto aos seus país comezaba a imaxinar o seu futuro como unha gran empresaria e aceptaba resignada o seu destino para que os seus proxenitores non se sentisen mal pola súa culpa.
Pero unha mañá gris e escura de decembro todo cambiou. Era o comezou dun terrible día. Paula ergueu do leito cunha forte dor de cabeza e ao chegar ao instituto o profesor púxolles unha exame sorpresa. Por riba chovía a cántaros e ela esqueceu o paraugas na casa. Agardando debaixo dun portal a que a choiva acougase atopou un rapaz que lle ofreceu o seu paraugas. Paula vermella coma un tomate, preguntoulle como se chamaba e el díxolle que o seu nome era Hugo. Os dous tiñan poucas ganas de ir para a casa así que decidiron entrar nunha cantina a tomar algo quentiño mentres mantiñan una longa e profunda conversa. A causa de que Hugo non quixera volver para a súa casa debíase a que mantivera unha forte discusión cos seus pais sobre o seu futuro e o decatarse que non o entendían saíu pechando a porta dun golpe que a fixo tremer dabondo. O que Hugo desexaba era chegar a ser un gran cociñeiro, e para iso quería viaxar polo mundo para coñecer os produtos dos países máis exóticos que servirían para cociñar pratos exquisitos para que, ao tempo que os seus futuros clientes se enchían de gozo cos seus pratos, os beneficios obtidos servisen para axudar a mellorar a precaria economía da súa familia. A conversa cos seus pais so serviu para tirar polo chan as súas ilusións, eles so desexaban que o fillo seguise traballando no taller mecánico que rexentaba o seu pai e que a duras penas daba para vivir sen apuros a familia. A súa negativa desmontou os seus soños e comezou a pensar que chegar a ser un chef era unha idea sen senso que el non se podía permitir xa que nin tiña cartos para facer cursos de cociña nin para entrar en restaurantes de calidade. De feito nin sequera se podía permitir entrar nun restaurante para comer o menú do día.
Mentres Paula escoitaba a historia, non sabía que facer nin que dicir, mentres lle pasaban milleiros de cousas pola cabeza. Estaba sentada diante dun rapaz que acababa de coñecer e malia as moitas cousas que os separaban- el era mais ben pobre e ela era filla dunha familia moi rica, ela estaba estudando na mellor escola da cidade, e el en troques non tiña cartos nin para mercar un libro de receitas de cociña e estaba obrigado a traballar no taller familiar para que a súa familia puidese ter un bocado de pan para levar á boca- tiñan unha cousa moi importante en común, os dous tiñan un soño que non podían facer realidade pola oposición dos pais ou por falta de cartos.
Entón Paula vendo os ollos vermellos de Hugo, mollados e a punto de comezar a esvararlle as bágoas polas meixelas, treméndolle a barbela comezou a rir cunha risa histérica diante da mirada confundida de Hugo ata que el canso da súa tristura comezou a rir coa a risa contaxiosa de Paula.
Despois de un bo anaco de risas Paula contoulle que a ela lle pasaba algo semellante, o seu soño desde a infancia foi sempre axudar á xente pobre, en realidade, ela quería estudar para ser asistente social, pero nunca se atreveu a dicirllo aos seus pais, porque pensaba que nunca ían permitir facer realidade os seus soños. Os seus pais eran moi egoístas, sobrábanlle os cartos, aínda que nunca foron quen de doar unha pequena cantidade para axudar ás persoas máis necesitadas, queríano todo para eles e iso é o que sempre quixeron ensinar aos seus fillos, pero Paula non o aceptaba, aínda que lle faltaban forzas para expresar o que sentía.
De súpeto os dous rapaces sen saber ben que facer colleron as súas bebidas ben quentiñas e fixeron un “brindis” por un soño afín que ambos os dous pensaban que endexamais se ía facer realidade .
Os meses ían pasando, Hugo e Paula cada día estaban máis unidos. Eran algo más que bos amigos. Ela seguía estudando na Facultade de Empresariais e el axudando no taller mecánico do seu pai. Aínda así non pasaban un so día sen verse. Despois duns anos de intensa amizade, ela tiña unha carreira laboral de éxito, pero o seu soño seguía golpeando na súa testa: quería axudar á xente pobre e de súpeto pensou que podía axudar ao seu amigo Hugo, que no seu tempo libre ía facendo cursos gratuítos do Concello para poder aprender a cociñar, aínda que sen moito tempo para poder probar o seu talento. Paula vendo que Hugo seguía tan animado, decidiu pagarlle un bo curso de cociña nunha das mellores escolas de Francia, por suposto sen o coñecemento de seus pais.
Non ben Hugo rematou de estudar no país veciño, comezou a traballar nos mellores restaurantes de Francia e gañou diñeiro dabondo, o que lle permitía enviar cartos á súa familia cada mes. Nunca perdeu o contacto con Paula que estaba moi orgullosa e feliz coa sorte do seu amigo. Hugo converteuse nun gran chef e sentía que todo era froito da gran xenerosidade da súa amiga Paula, así que decidiu darlle as grazas cun agasallo que fixera realidade os soños agochados dende a máis tenra infancia. Mercou dos billetes de avión para voar a África, onde ela sempre quixo viaxar para axudar aos nenos máis pobres de Etiopía. Grazas a este agasallo tan marabilloso que lle fixo o seu amigo Hugo, Paula tivo por fin a oportunidade de coñecer in situ aquel país e aos dez días de percorrido serviron para atopar forzas para regresar a Galicia e enfrontarse aos seus país para dicirlles que se ía mudar a Etiopía por unha longa tempada xunto con Hugo. Os seus pais puxéronse como dúas feras, pero ela era maior de idade, e aínda que non tivo a comprensión dos pais, xa que de tan enfadados ata lle retiraron a fala, ela decidiu marchar coa única finalidade de axudar a xente necesitada.
Ao chegar ao país africano, a adaptación non foi fácil, a xente ao principio non os miraba ben e desconfiaba deles, pero Paula coas súas habilidades para os negocios montou unha pequena empresa que pouco a pouco serviu para mellorar as condicións dos nados, tamén conseguiu contactar con empresas solidarias de varios países, con canles de televisión que fixeron maratóns para conseguir, en colaboración con todas as persoas dispostas a axudar, montar unha das fundacións máis importantes de hoxe en día para crear hospitais, escolas… Hugo tamén participou, xunto con centos de cociñeiros, camareiros, chefs… que coñeceu en Francia e conseguiu facer un gran salón onde había comida de balde, e aínda hoxe segue doando alimentos e auga ás persoas pobres.
Paula era moi feliz, casou con Hugo e tiveron catro fillos encantadores e agora seguen a traballar de voluntarios na fundación que fundou súa nai. O seu gran corazón e xenerosidade salvou moitas vidas, e concienciou a moita xente para que puxera o seu pequeno grao de area convencida de que calquera axuda por pequena que sexa leva alegría a moita xente e finalmente logrou a comprensión e a aceptación de seus pais e ao final eles mesmos se converteron en avós de moitos nenos e nenas africanos.
Paula non puido levantar da pobreza o continente africano, pero axudou a moitas familias que o precisaban.
Agora Paula e mais Hugo teñen ao redor de 60 anos e son moi felices, porque grazas a axuda que se prestaron un ao outro, cadaquén puido realizar un soño que parecía imposible e o máis importante conseguiron o meirande sorriso solidario.
Ariadna Pardo (IES Sant Just Desvern, Barcelona)
...el mal ejemplo se lo das tú!
dilluns, 22 de març del 2010
Aigua neta per a un món sa
22 de març, Dia Mundial de l'aigua
Sense aigua no hi ha vida possible. És un bé preciat, indispensable a tota activitat humana.
L'aigua no té fronteres. És un recurs comú que necessita de la cooperació internacional.
Carta europea de l'aigua.
El Dia Mundial de l'Aigua és una ocasió única per a recordar que l'aigua és bé imprescindible per a la nostra vida i recordar que moltes persones en el món no tenen accés a la quantitat d'aigua potable necessària per a la seva supervivència.
Reflexions...
10.000 litres x 1 kg de carn... Per a obtenir un tros de formatge de 500 grams són necessaris uns 2.500 litres d'aigua; per a un litre de llet, més de 3.000; per a un kilogram de carn, més de 10.000... És a dir, en el menú diari un consumidor utilitza entre 2.000 i 5.000 litres d'aigua virtual.
El consum mitjà d'aigua en una casa a la ciutat és de 9 metres cúbics per abonat i mes. En una urbanització amb camp de golf i amb jardins a les cases s'arriba a 55 metres cúbics, sis vegades més. Informe sobre urbanisme de la Universitat d'Alacant, 2008.
-260.000 m3 aigua = +400.000€ A Düsseldorf, la fàbrica de paper Julius Schulte Söhne GmbH produeix paper a partir de residus. Així mateix, gràcies a una moderna tecnologia, neteja l'aigua uitilitzada en el procés i la reutilitza. D'aquesta manera estalvia -260.000 m3 d'aigua i deixa de gastar 400.000€. Vital Waste (UNEP)
Consum diari (litres per persona i dia): Espanya 320, EEUU 575, Australia 495, Italia 386, Japón 375, Francia 285, Perú 175, India 135, Bangladesh 45, Uganda 15, Mozambique 5...
L'aigua no té fronteres. És un recurs comú que necessita de la cooperació internacional.
Carta europea de l'aigua.
El Dia Mundial de l'Aigua és una ocasió única per a recordar que l'aigua és bé imprescindible per a la nostra vida i recordar que moltes persones en el món no tenen accés a la quantitat d'aigua potable necessària per a la seva supervivència.
Reflexions...
10.000 litres x 1 kg de carn... Per a obtenir un tros de formatge de 500 grams són necessaris uns 2.500 litres d'aigua; per a un litre de llet, més de 3.000; per a un kilogram de carn, més de 10.000... És a dir, en el menú diari un consumidor utilitza entre 2.000 i 5.000 litres d'aigua virtual.
El consum mitjà d'aigua en una casa a la ciutat és de 9 metres cúbics per abonat i mes. En una urbanització amb camp de golf i amb jardins a les cases s'arriba a 55 metres cúbics, sis vegades més. Informe sobre urbanisme de la Universitat d'Alacant, 2008.
Consum diari (litres per persona i dia): Espanya 320, EEUU 575, Australia 495, Italia 386, Japón 375, Francia 285, Perú 175, India 135, Bangladesh 45, Uganda 15, Mozambique 5...
Joc: Protegim l'aigua
L'aigua al segle XXI. Activitats interactives.
Principals alteracions als rius i aqüífers
diumenge, 21 de març del 2010
21 de març, Dia Internacional per a l'Eliminació de la Discriminació Racial
La celebració del Dia Internacional per a l’Eliminació de la Discriminació Racial proclama l’eliminació de totes les formes de discriminació racial, del racisme, de la xenofòbia i de la intolerància per avançar cap a una societat més justa i tolerant.
La exposició està a Sant Just Desvern
Hola amig@s, soy Celsa Nogueira, gallega afincada en Cataluña desde hace muchos años. Trabajo como profesora en el INS Sant Just Desvern, un municipio de aproximadamente 15000 habitantes a la entrada de Barcelona, viniendo del Sur. Para nosotros participar en la exposición “Obrim una finestra al món” fue una carrera de obstáculos que salvamos con muchas ganas y con la ayuda de Jose, la coordinadora del proyecto, que hizo posible que nuestros trabajos, llegados fuera de plazo, pudiesen formar parte de la exposición desde el primer día.
En el encuentro de cooperantes de AEPECT–Solidaria del 30 de octubre al 2 de noviembre en Madrid, Jose me habló de participar en el proyecto y no lo dudé ni un segundo. Nada más llegar al instituto propuse a mis compañeras, tutoras de 1º de ESO, participar con nuestr@s alumn@s en la Exposición Obrim… Aprovechando las horas de tutoría expusimos la idea y l@s alumn@s comenzaron a hacer dibujos relacionados con el tema, que enviamos por correo a Jose y ella, rauda como el viento, se encargó de preparar el panel y exponerlo en la inauguración en Novelda (26 de noviembre de 2009).
Después, con un poco más de tranquilidad, surgió la idea de diseñar puntos de libro y pegatinas con la temática de la Sostenibilidad y las relaciones Norte-Sur. Entre todos los puntos de libro y pegatinas diseñados elegimos el punto de libro de Oscar Sanz y la pegatina de Julia Ruiz de Azúa. Buscamos una imprenta amiga que nos hiciese la impresión y cuando ya todo estaba listo, llegó la Exposición (19 al 26 de marzo) a nuestro Centro y empezamos a venderlos a fin de recaudar fondos para Mochilas Solidarias para Bolivia. Después de la fiesta de Sant Jordi (23 de abril), ingresamos en la cuenta de AEPECT-Solidaria 300 € y esa es de momento nuestra aportación económica. Mi vinculación con Bolivia es muy fuerte, viajé a ese país como cooperante de AEPECT el verano de 2007 y la experiencia fue muy positiva.
¡Gracias a tod@s, alumn@s y profesor@s que habéis colaborado!
La exposición en el Centro, justo la semana anterior a las vacaciones de Semana Santa, nos supo a poco pero sirvió para que más alumn@s y profesor@s de diferentes materias se implicaran. Hicimos actividades diversas relacionadas con la exposición y, aunque no todas fueron recogidas para incorporar a la página del proyecto, sirvieron para sensibilizar sobre la temática de la sostenibilidad y la relación entre países ricos y pobres.
Os alumn@s de galego de 2º de ESO fixeron poemas, contos, resúmenes… que Jose ía colgando na web con moita rapidez, xunto con fotos dos alumn@s visitando a exposición, deixando a súa pegada no libro de visitas, etc. Abraiada estou de ver como foi medrando a páxina web “Abramos unha fiestra ao mundo” a partir das ideas e propostas de tod@s os que cremos que…
Un mundo mellor é posible!!!
Grazas Jose por coordinarnos e conseguir que tanta xente estea unida traballando por unha mesma causa, tan fermosa e solidaria.
Deica loguiño! Fins aviat! ¡Hasta pronto! Las lenguas también unen!
Unha forte aperta! Una forta abraçada! Un fuerte abrazo!
Bicos, petons, besos!
Celsa Nogueira Núñez
dimecres, 17 de març del 2010
dimarts, 16 de març del 2010
El globus de la Pau
La mateixa setmana que va estar l'exposició en l'Escola de La Romana es va dissenyar i pintar aquest globus que per a aquesta comunitat educativa simbolitza la diversitat i la pau.Tots van participar, amb cada pinzellada, els xiquets i xiquetes van aportar il·lusió, esperança, companyonia... i ací està el resultat.
diumenge, 14 de març del 2010
dissabte, 13 de març del 2010
dijous, 11 de març del 2010
Me llamo Luis
Declaración Universal de los Derechos de la Infancia... principo 3 ... Derecho a un nombre y a una nacionalidad.
dimarts, 9 de març del 2010
Con el Sáhara clavado en la retina
Con el Sáhara clavado en la retina
Un avión pone fin a las distancias salvadas,
el trayecto esperando esperanzas inesperadas,
aeropuertos con intenso olor a madera corrupta
despiertan a los soñadores de su mentira.
La carretera rodeada de arena, sin horizontes,
el camión de la noche parece llevar a la nada
a este descapotable lleno de bolsas contra el hambre.
El viento en la cara recupera la ficción cacheada,
brisa de un desierto que agradece paciencia perdida,
en esta oscuridad no se deja ver lo de fuera,
unas llegadas regadas de incertidumbre interminable.
La madrugada, sin fuerzas frente al encuentro,
devuelve a los trovadores la música de sus letras,
las caricias morenitas de un verano cuenta-cuentos.
Están aquí, en la niña que hechiza nuestras miradas,
sus pies descalzos dejan huellas en caminos sin anchura,
hasta que el día y la noche duerman juntos,
hasta que sueños tan distantes se acuesten en la jaima.
Días que no quieren irse, cruzando infinitas vidas,
los paseos robando el tiempo al reloj carcelero,
noches mudas, donde sólo baila la libertad,
llevan a la derrota a los espectáculos parlantes
con una alfombra sobre un cielo embrujado.
Una ternura invisible, quedándose clavada en los ojos,
para siempre, desempañando la estupidez de las dudas,
olvidando el miedo, enmarcado donde todo lo tiene.
Hombres negociando con el té ser libres,
dando clases de comprensión a un occidente ciego,
mujeres aprendiendo en hasanía algo de vida
y la vida estudiando el calor de sus risas.
Niños queriendo ser niños como un niño,
jugando a planear la vuelta a su tierra,
niñas mostrando la magia que ciega al adulto,
tatareando un idioma dulce al oído cansado;
y unos labios secos se humedecen, de sus lindas canciones.
Versos de lógica falta de tristeza enamoran,
multitud de miradas color negro esperanza
atrapan mendigos en un sueño desierto...
sueño del Sáhara,
que dictas los apuntes en la olvidada lengua alegría,
que en los gestos de tus iris la luz nunca marche,
que se quede, como la luna llena, en corazones,
y que alguno viajero, de paz vuelva a su infancia,
como un niño de diez años, o una niña de siete.
Allí, ahora y siempre...
es aquí para un corazón transparente.
Israel Morales Benito
Subscriure's a:
Missatges (Atom)
Entrades
