O Val de Rodellar

O ruído dos meus pasos soaba naquel paraxe que formaban as montañas escarpadas e ásperas ao carón do río, a única fonte de son aparte da miña respiración e ás veces o lixeiro rumor do vento.
As montañas eran un amasillo de rochas afiadas e cortantes, bouzas de buxo, carrascas e algún que outro carballo, impoñéndose co seu gran tamaño, malia non ter follas, pois era inverno. Tampouco faltaba a vexetación tradicional, aquela que os pobres labregos traballaron xeracións tras xeracións, en agros imposibles, nos lugares máis remotos e inaccesibles da serra. Como proba diso quedaban algúns palleiros esborrallados, preto dos campos, dos cales aínda se divisaban as paredes e con sorte unha ou dúas vigas do faiado, todos condenados a caer en ruínas e converterse nun montón de pedras soltas, pois quen vai querer restaurar un palleiro no medio da montaña, sen auga, sen electricidade ...?
Estas terras son só un vello recordo de antano, as grandes casas dos labregos baleiras, os antigos sendeiros desfeitos, as aldeas abandonadas, os campos invadidos por malas herbas, as fontes e mananciais sucios e secos, as campás da igrexa e das pequenas ermidas silandeiras, as ovellas sen o pastor para saír a pacer aos lameiros, as cabras antes mansas e agora salvaxes ... Todo iso representan un conxunto de feitos tan importantes que non deixan levantar a vista e mirar para outro lado, nada pode eliminar o sentimento de tristeza e sufrimento dos seus poboadores, a pesar de saber que non é a súa culpa e que todo se vai esborrallar irremediablemente.
O que sempre quedará con nós é aquel instinto de supervivencia da xente do lugar, aquela enerxía coa que saltaban do leito cada mañá para ir labrar as eiras, aquela fraternidade cando se axudaban uns aos outros a facer muros nos camiños, sempre cun sorriso, con tempo de sobras para facer brincadeiras, e de cando en vez comer algún que outro chourizo de xabaril acompañado dun bo trago de viño. É o noso legado, como tantos contos de lobos, atallos no monte… o que fai que cadaquén, malia a pena por ver as casas derruídas, alce a mirada e deixe que un sorriso se escape por entre a comisura dos beizos.
Cando camiño por aquí non podo evitar sentirme medio tolo ao mostrarme orgulloso daquelas proezas humanas que facían día e noite as persoas máis rudas e duras, pero ao mesmo tempo sensibles e hospitalarias de Aragón, os meus devanceiros, iso é o que me enche de orgullo. Síntome feliz de ser o herdeiro daquelas xentes, feliz de lembrar aos habitantes da Serra de Guara.

Rodellar 1995

Felix Sanz Bataller
1º Premio da 4º edición do
Concurso Contos no Mediterráneo