dimecres, 27 d’abril del 2011

diumenge, 24 d’abril del 2011

Meninos da Rua

¿De verdad somos nosotros los civilizados?

Nosotros, los “humanos”, los que poseemos la tecnología, los avances médicos, las mejores oportunidades y recursos, los que soñamos con un mundo mejor, los que somos “libres”. Los “civilizados”.

Compramos tierras, no cuidamos los ríos, ni a nosotros mismos, contaminamos el aire que nos permite seguir vivos, talamos indiscriminadamente los árboles que eliminan el dióxido de carbono sobrante y nos proporciona oxígeno, maltratamos a la fauna que nos debería acompañar durante todo nuestro camino y ya de paso destruimos el camino, no para crear otro, si no para estancarnos en el mismo lugar, curiosamente, el mismo desde el que no se ve ni la puesta de sol ni el amanecer.
Nos guiamos y dejamos dirigir por trozos de papel de colores y por círculos de metal con un dibujo impreso.. Quien más papel y círculos tenga más influyente será en la sociedad, y más valor tendrá su opinión que debería ser como cualquiera de las nuestras.

Nosotros, los grandes reyes del mundo, los dominadores de todo ser, a todos nos comemos y nadie nos come, la raza sin medio diría yo.
Tierra, Tierra que nos cuida y nos proporciona todo lo necesario para vivir, y hacerlo bien, nosotros, como siempre, si nos dan la mano, cogemos el brazo, y eso hacemos, agotamos recursos, acabamos con vidas que no son las nuestras, nos damos el derecho de matar a personas por ser gente cualquiera cuando, posiblemente, sean más humanos ellos que nosotros, sí, más civilizados los indígenas que la propia civilización..

¿Quién cuida a la Tierra sobre la que planta su choza como si fuera su hermana, quién cuida al río como si fuera suyo (que no lo es, ni nuestro tampoco), quién enseña a sus hijos a valorar el medio ambiente sobre todas las cosas? Ellos.

Acabo de generalizar el lado negativo de todo ser “civilizado” pero también los hay buenos, no creáis que no.
Todavía existe aquel que sobrepone al humano antes que a los billetes, y aquel que trabaja día a día para conseguir descubrir algún recurso que no nos contamine ni nos mate lentamente al mismo tiempo que lo utilizamos, todavía existen los “extraños” como dije en el anterior texto, y si de alguna cosa estoy más que orgullosa, es de todos ellos.


“La gente que odia a gente por ser gente, desde luego, no son personas”
Marina Muñoz. 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí

¡No al racismo!

Todos los días me hago la misma pregunta, pero nunca encuentro la respuesta o la encuentro pero no tiene sentido. Por ejemplo, cuando dos niños de distinta cultura se pelean y les pregunte el motivo por el cual se han peleado y te contestan: ¨porque es un negro de mierda¨, ¨porque es chino¨ o simplemente te dicen porque esta invadiendo mi país. Como este ejemplo hay muchos más, pero si me pusiera a escribir todos los ejemplos que hay nunca acabaría. La gente confunde los términos racismo y xenofobia , xenofobia quiere decir odio, repugnancia u hostilidad hacia los extranjeros y el racismo es una ideología basada en la superioridad de unas razas o etnias sobre otras. La xenofobia es un sentimiento de rechazo, por otra parte esta dirigida sólo conta los extranjeros, a diferencia del racismo. El racismo y la xenofobia pueden provocar graves daños en la persona, dependiendo lo que le digas y hagas a una persona. Pueden conducir hasta la muerte que una persona se suicide porque ya no aguanta más.El prinicipal tema del racismo es porque seas de otro color y eso no debe influir en las relaciones sociales, porque lo que verdaderamente importa es como es la persona por dentro, no el aspecto que tiene.
En nuestro mundo convivimos más de 6.000 millones de personas con diferencias físicas, de carácter, religiosas. Algunas de ellas provocan envidia o asombro, y otras, sorpresa, inquietud, molestia e incluso odio. Pero debemos a aprender a aceptar a la persona tal como es y porque a tí no te guste alguna cosa o porque tú no creas en algo, aceptar los pensamientos y creencias de los demás.

Todos somos iguales y debemos compartir lo que tenemos

  Mollie Brooks. 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí



Nuestras luchas

Leucemia mieloide crónica. Bethany Masters. 
3 ESO. IES Azud de Alfeitamí

dimecres, 13 d’abril del 2011

Colores

¿Qué más da rojo, verde, negro amarillo que azul? Todos son colores, y en nuestro caso todos somos humanos. Al igual que no hay razón ni motivo por los cuales matar no hay justificación ninguna para poder discriminar por el color de la piel, ideología, sexo o religión de cualquier persona en cuestión.
Innatos deberían ser derechos como el hablar libremente, vivir y comer. No deberían estar impresos en papel pues sólo el hecho de existir implica el  respeto a ti mismo y a los demás, o eso quiero creer yo.
Todos nacemos de la misma manera y al final, todos polvo seremos, sin excepción alguna. Queramos o no, convivir en el mundo con otras personas es algo que nos toca hacer y conseguir hacerlo de una manera amena y llevadera es responsabilidad de todo el que en éste mundo habita.
Cuando el color de los ojos importe más que el de la piel, cuando en un mundo global el hecho de buscar comida en otra tierra no te convierta en ilegal se verá el triunfo del amor contra el odio. Si bien cabe destacar que ilegal no es la persona, sino el hecho de dejar que todo ésto suceda y que hablar de libertad no es sólo ir contra el opresor.
Hay quién se queja de que el inmigrante quita horas en la empresa pero yo digo que más quita la consola que es japonesa y nadie se queja.

"No se me ocurre un problema más tonto, ni más obvio que este, pero al igual que con los derechos humanos si no lo dejas plasmado no se toma en serio."
Marina. 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí

El tabaco ha matado a más personas que todas las guerras del siglo XX


Buscando en internet he leído esto y me ha parecido interesante. El tabaco ha matado a más personas que las guerras del siglo XX, pero sin embargo la gente sigue fumando. ¿Por qué? Pues debido a la nicotina que hace a la gente adicta. ¿Cómo puede ser que un palo que no llega a los 17 cm pueda acabar con más vidas que una guerra? Porque a pesar de todo los compuestos químicos que contiene, lo perjudicial que es para la salud, la gente dice esta frase: “por uno no pasa nada”. Ya, por uno no, pero ese uno se convierte en otro, ese otro en otro, y así hasta que te fumas un paquete por día. Otro problema es que él que fabrica los cigarros se hace rico a costa de nuestra salud, y os pregunto una cosa: ¿de veras queréis tener un cáncer que a la larga te pueda costar la vida, o si lo pasas hablar con un aparatito? Bueno, cada uno juega con su vida como quiere, y si la gente quiere estropeársela fumando que lo haga, yo sólo aconsejo que os guardéis el dinerito para casos de emergencia y no para tabaco. Os dejo una imagen con todos los componentes del tabaco.
Mollie, Manuel. 3 ESO. IES Azud de Alfeitamí

dimarts, 12 d’abril del 2011

Gaeima

Cuando mi madre propuso traer una niña saharaui a casa todos estuvimos de acuerdo. a pocas semanas de su llegada, decidimos que iríamos a ayudar a los voluntarios a traer a todos los niños a sus respectivos pueblos. Cuando llegaron los niños todos eran tímidos y callados. Cuando supimos quién era nuestra niña fuimos corriendo hasta ella, Gaeima. Era una niña muy callada y no sabía nada de español, pero poco a poco, todos fuimos aprendiendo un poco de todos. Recuerdo que los primeros días siempre se intentaba guardar comida para después y guardaba cosas bajo la cama si nosotros saberlo. Las noches las pasaba llorando por su madre y cogía el teléfono sin permiso para llamarla. Cuando se fue acostumbrando ya no lloraba y llamábamos a su madre siempre que podíamos. Aún recuerdo su cara al ver el mar. Los ojos se le abrieron como platos cuando vio tanta agua junta... Siempre se la veía feliz... Al verano siguiente volvío a venir...


En diciembre de ese mismo año, fuimos a su casa. Cuando llegamos, bajamos asombrados del avión. Era un aeropuerto militar, todo era arena y estaba rodeado de militares con pistolas y metralletas. Lo único que había allí era arena y un camión para llevarnos a todos. Cuando llegamos al pueblo (27 de febrero, así se llamaba el pueblo) era un campamento de refugiados, gente que no quería guerra y se refugiaron en unas jaimas que había en una tierra de Mauritania. Aquellos saharauis se habían refugiado en un montón de tiendas de tela y casas de adobe. Era invierno y había 40º de temperatura, no había agua, la única que había estaba en un depósito de metal en la puerta. Entrando a la casa vimos que no había electricidad. Había una tele desenhufada, sin cables, la luz era la que entraba por las ventanas, esas ventanas a ras de suelo que tanto me llamaron la atención, era para que pasara el viento cuando estaban sentados en el suelo. De noche, utilizaban una placa solar que tenía el tamaño de un folio y que había estado todo el día al sol. Recuerdo a Gaeima irse andando cuarenta y cinco minutos a la escuela por aquellas dunas de arena. Volver a mediodía, otros cuarenta y cinco minutos, irse otra vez, y volver por la noche. ¡Todos los días! la comida era siempre seca, arroz, garbanzos... Y todo con carne de camello, una carne negra. La guardaban en la habitación sin ventanas, siempre fresca. Los hombre no trabajan y las mujeres hacen alformabras,  todo en casa. Limpian la ropa en un balde, y se pasan la mañana haciendo la comida. Todos duermen en el suelo. Y los niños no tienen nada, ni balones, ni zapatillas, ni nada, se tienen que divertir tirando piedras. Nunca olvidaré la sonrisa de aquel niño cuando le regalé aquella pelota... Lo mejor de todo el viaje...
Carmen Espinosa. 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí

Por favor

A  lo  largo  de  los  años  hemos  ido  instalando fábricas  para  que las personas  tengan una  vida más  fácil. Pero, a  consecuencia  de  ello, hemos contaminando lo más  importante e indispensable ya que  sin ella no podriamos vivir: laTierra.

La tierra no se ha quejado, debido a que no puede hablar, pero si pudiera diría que está harta de nosotro, y que o las respetamos más, o ya nos podemos buscar otro sitio para vivir.
Y me pregunto cuánto tiempo más aguantará la tierra, ahora ya tiene grandes problemas, pero en el futuro serán mayores. Por favor, intentar contaminar lo menos posible.
Manuel  Lozano.  3 A, IES Azud de Alfeitamí

Contacto

Contacto, Jan Keijsers

dilluns, 11 d’abril del 2011

Consumo responsable





Los alumnos que han participado en esta actividad (Claudia Bañón Calderón, Sandra Beltrá Reyes, Ángela Castellanos Cabezuelo, Cristina García Martí, Rafael Martínez Rodríguez, José Luis Mira Mira y Azucena Miralles Oltra) están en 2 Bach y estudian francés desde hace tres años. El principal objetivo de la actividad era hacer que los alumnos fueran conscientes de que tienen en sus manos una forma eficaz de combatir la degradación del medio ambiente: conocer une serie de «formas de comprar» que nos ayudan a reducir al mínimo el impacto medioambiental que tiene nuestro exceso de consumo. Había también un objetivo lingüístico, que los alumnos pudieran expresarse en francés en torno al tema del consumo responsable. Hicimos un panel con contenidos sobre este tema para exponerlo en el Instituto explicando qué podemos hacer nosotros, como consumidores, para que las cosas que usamos produzcan pocos desechos y para que la forma en que se producen estas cosas sea lo más respetuosa posible con el medio ambiente. En total en el panel aparecen ocho consejos para consumir de una manera responsable: ser crítico con la publicidad; promover el comercio justo comprando productos con el logotipo «Transfair», que asegura que los productores no son explotados; comprar productos con el mínimo de embalajes posible; comprar productos biológicos que utilizan pesticidas y fertilizantes respetuosos con el medio ambiente; comprar productos locales que producen menos polución causada por el transporte; practicar el compostaje: utilizar los desechos orgánicos para fertilizar el jardín y reciclar lo demás; vivir de una forma más sobria, aprovechando los placeres más simples y rompiendo nuestra dependencia frente al exceso de consumo; y finalmente, el consejo más importante: preguntarnos a nosotros mismos si lo que queremos comprar nos hace realmente falta. Para hacer los paneles buscamos información sobre este tema en una página web, http://www.in-terre-actif.com/fr. Utilizamos el procesador de textos para escribir cada uno de los consejos con un tipo de letra diferente, usando distintos colores, después imprimimos cada consejo en un folio y recortamos las palabras. Queríamos que las frases formaran un dibujo sobre el panel y se nos ocurrió que cada frase podría ser la rama de un árbol, porque el árbol es un símbolo de sostenibilidad. Pegamos las palabras de manera que todas las frases comienzan en el tronco y después se separan para formar ramas. El consejo más importante (consumir menos) aparece alrededor de la esfera terráquea y llega hasta el árbol, como si fuera la raíz. Después pensamos que el árbol necesitaba hojas verdes para que pareciera vivo. Cortamos patrones de hojas de diferente tamaño que usamos para dibujar las hojas sobre dos tipos de papel verde: papel normal y papel vegetal. Tardamos seis clases en acabar el panel. Ahora los alumnos conocen formas de consumo que tienen un impacto medioambiental más reducido y son capaces de hablar y escribir sobre este tema en francés.

El fin del mundo

El fin del mundo. Porta. 
Entrada de Tihomir, 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí

Tú tienes el recurso

dissabte, 9 d’abril del 2011

dijous, 7 d’abril del 2011

Extraños en el mundo

Vamos a alquilar una casa -y quizás comprarla- donde crecí. Cuando era pequeño, escúchame bien, los pájaros conmigo cruzaban miradas, veía al espantapájaros atónito, como inmóvil, mirar al horizonte sin lograr distinguirlo. Donde no exitían ventanas, porque todos poseíamos la libertad que unía hablar, actúar y pensar. La conspiración no era más que palabra sorda que inventaron aquellos para que no formara parte de nuestros recuerdos ni memoria.  Sin explicación alguna, yo no la encuentro, ahora estamos aquí, como si nada, relatando historias de un mundo al que, a pesar de no ser mío, le tengo mucho aprecio, y más a sus extraños, aquellos que luchan por la paz total, por la no guerra, por un lugar libre y no contaminado, aquellos que luchan de manera altruista, por amor al arte, por amor al resto de la humanidad, por amor a ellos mismos, por amor a todas y cada una de las cosas que con ellos habitan en ese tal planeta llamado Tierra. Esos que parecen seguros de cuál es su rumbo..

Ayúdame a recoger y sube a la nave. Vamos de vuelta.


A pesar de las mil cosas en contra de los humanos, de la Tierra, del uso de los recursos hemos de tener claro que nosotros mismos somos humanos, y como tales, cometemos errores, incluso los cometemos adrede... Pero y qué... ¿No quedan los extraños? Todos caemos en el mismo saco cuando hacemos mala referencia a la humanidad. ¿Y los que luchan día sí, día también por un mundo mejor para todos de manera altruista? Somos humanos, y como tales, todos podríamos ser los "extraños" para conseguir un mundo mejor.

Alguien que haya vivido en este mundo, al recordarlo, no lo rechazará ni malpreciará, pues es el único que tenemos...




Entrada de Marina. 3 ESO, IES Azud de Alfeitamí

Trocando en clara luz la oscuridad

Luis Cases
Sala de Exposiciones Biblioteca de Guardamar
del 1 al 29 de abril

dimarts, 5 d’abril del 2011

Obrim una finestra al món està en Sant Just Desvern

A L’IES SANT JUST DESVERN, DONEM LA BENVINGUDA A L’EXPOSICIÓ AMB ROSES, POEMES I ABRAÇADES, PER a UN MÓN MILLOR!





PAU
Tristes guerras
si no es amor la empresa.
Tristes, tristes.

Tristes armas
si no son las palabras.
Tristes, tristes.

Tristes hombres
si no mueren de amores.
Tristes, tristes.

Miguel Hernández

TOLERÀNCIA

Diversos són els homes i diverses les parles,
i han convingut molts noms a un sol amor.

La vella i fràgil plata esdevé tarda,
parada en la claror damunt els camps.
La terra, amb paranys de mil fines orelles,
ha captivat els ocells de les cançons de l’aire.

Si, comprèn-la i fes-la teva, també,
des de les oliveres,
l’alta i senzilla veritat de la presa veu del vent:
"Diverses són les parles i diversos els homes,
i convindran molts noms a un sol amor".

Salvador Espriu

RESPECTE PER LA NATURA.
ECOLOGISME

Niño Tom:
si vas al campo,
no subas por los almendros.
Ni cojas nidos,
ni caces pájaros,
ni mates bichitos negros.

Si vas al campo,
sé bueno.
¡Échate en la hierba,
canta,
estate quieto!
No deshagas las casas
de los insectos.

¡Ay, esa flor, esa flor
que ahora muere entre tus dedos!
Sus novecientas hermanas
la están echando de menos.

Niño Tom:
Si vas al campo,
¡sé bueno, niño pequeño!

Gloria Fuertes

LA LLIBERTAT

La droga

¡Qué soy
Qué fui!

Mi conciencia no habló,
Yo estaba encerrado
Diciendo siempre sí
Cuando quería decir no.

La necesitaba, la quería:
Era mi amor en una pastilla,
Mi túnel hacia el aire,
Mi única huida.

¡Qué sensación tan dulce
Y a la vez traicionera!
Noté una voz que me decía:
¿Y si al fin murieras?

¡Me sentía tan mal
Que no reaccionaba ante nada!
Todo me daba igual,
Lentamente me mataba.

He perdido media vida
En un callejón sin salida.
Hoy nazco de nuevo.
Nadie me robará
La vida que me queda.

Arnau Faja

IGUALTAT

Drap de la pols

Drap de la pols, escombra, espolsadors,
plomall, raspall, fregall d’espart, camussa,
sabó de tall, baieta, lleixiu, sorra,
i sabó en pols, blauet, anetol, galleda.

Cossi, cubell, i picamatalassos,
esponja, pala de plegar escombraries,
gibrell i cendra, salfumant, capçanes.

Surt el guerrer vers el camp de batalla.

Maria Merçè Marçal

En cada lealtad hay un rumor de transparencia

Yo he querido un respeto de cristal.
Que la lluvia viniese sobre mí
con sus alas de tarde,
que la noche difícil se moviera
como un vaso de agua en nuestra mano,
que las enamoradas
buscasen un espejo donde sentir los labios,
y que la historia
con su tacón injusto
no pisara mi vida,
porque la lluvia y yo
y las enamoradas y el espejo
no somos partidarios de los cristales rotos.
Luis García Montero

SOLIDARITAT

Rabia rabiña, no

Recuerdo de niña
una cantilena
de "Rabia rabiña,
yo tengo una piña
con muchos piñones,
y tú no los comes"...

Ya no me gustaba,
cuando yo era niña,
esa cantilena
de "Rabia rabiña..."

Si tengo una piña
que tiene piñones,
quiero repartirlos,
darlos a montones
a las otras niñas
que no tienen piñas...

Rita Recio

ESPAI PEL SOMNI

El far

No és gaire probable que el futur
faci excepcions insòlites i atorgui
als qui el viuran l’honor de capgirar-ne
les constants que a hores d’ara l’anuncien.
Cal preparar-se, doncs, per viure un temps
amb problemes, carències, injustícies
més intensos pels menys afavorits,
com ha passat d’ençà que el món és món
i els humans que hi vivim ens n’hem fet amos.

El far és lluny, en un paratge agrest
d’una bellesa abrupta, colpidora.
Resulta molt difícil arribar-hi;
però compensa de l’esforç poder
contemplar el mar, immens, acollidor,
i l’horitzó incitant, sempre assequible,
i escoltar el vent i l’aigua que compassen,
sense malmetre’ls gens, el gran silenci.

Miquel Martí i Pol

JUSTÍCIA
PIDO LA PALABRA

Pido la palabra
yo ya creo que llegó la hora de que cumplan su palabra
yo ya creo que llegó el instante de que cumplan lo que hablan
Porque esto no es vivir.
Pido la palabra,
a ese padre que perdió en Sevilla
un día lo que más amaba,
a esa madre que desde aquel día
libra una batalla
Injusticias de vivir.
Por si tu volvieras,
te tiene aquí tu cama recién hecha solo para ti,
un alma protegida con un corazón
un alma que se entrega cada día por vos,
Por si tu volvieras,
te tiene aquí tu cuarto recogido solo para ti,
un marco con tu foto llena de amor
y una charla pendiente con aquel que te creó.
Que cuando el mundo te abandone
y a ti la pena te agobie aquí yo estaré,
que cuando alguien te provoque
y critiquen con reproches aquí yo estaré.
Pido la palabra,
a esa calle que no tiene nombre
porque ya no pone Marta
a esa calle que sin ilusiones falta lo que falta
que son las ganas de vivir.

Por si tu volvieras
te tiene aquí tu cama recién hecha solo para ti,
un alma protegida con un corazón
un alma que se entrega cada día por vos.
Por si tu volvieras
te queda aquí tu cuarto recogido solo para ti,
un marco con tu foto llena de amor
y una charla pendiente con aquel que te creo.
Que cuando el mundo te abandone
y a ti la pena te agobie aquí yo estaré,
que cuando alguien te provoque
y critiquen con reproches aquí yo estaré.
Que cuando el mundo te abandone
y a ti la pena te agobie aquí yo estaré,
que cuando alguien te provoque
y critiquen con reproches aquí yo estaré.

Pido la palabra.

Andy y Lucas

INDIGNACIÓ
O corredor de fondo perde o alento

Fuxindo dunha vida inzada de renuncias
da súa liturxia obesa e oleosa,
mediocre nos seus comunais fracasos,
bágoas de xeo, indignación contida,
non deu chegado a tempo de exercer
a súa rebelión,
nin de levar a cabo
a súa vinganza definitiva
contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,
pola inutilidade da súa propia vida
solitario, enfermo e fatigado,
a morte anticipouse e chegou antes.

Lois Pereiro

Europa cerrada


diumenge, 3 d’abril del 2011

El lobo feroz

Joaquin 2º ESO-D


Estefania y Meryem 2º ESO-D

Andrea 1ºESO-B


IES Macià Abela.